Σύλλογος Φοιτητών Ξάνθης: Στοπ στην εκδίωξη οικογένειας με αυτιστικό παιδί, από τα «Πηγάδια».

 

Τις τελευταίες μέρες τον γύρο του διαδικτύου έχει κάνει η ανάρτηση ενός πατέρα από την Ξάνθη, καθηγητή στο ΑΠΘ, ο οποίος ανακοίνωσε από το Facebook, ότι οι ιδιοκτήτες της μονοκατοικίας στην οποία κατοικούσε η οικογένεια του στα Πηγάδια Ξάνθης, την υποχρεώνουν να φύγει από το σπίτι που κατοικεί επειδή το παιδί τους έχει αυτισμό.

Ο Σύλλογος Φοιτητών Ξάνθης καταδικάζει απερίφραστα το συγκεκριμένο περιστατικό. Για μας η ενότητα του λαού και της νεολαίας αλλά κι η αλληλεγγύη είναι πάνω από όλα. Τα ΑΜΕΑ άτομα έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλα τα υπόλοιπα άτομα , είναι κομμάτι της κοινωνίας μας, του λαού μας και αυτό μόνο φτάνει για να είμαστε δίπλα τους. Έχουν δικαίωμα στις σπουδές, στην εργασία, στην ζωή, στην αξιοπρέπεια και στην ευτυχία. Ένας λαός που αντί να προσπαθεί να ενωθεί, να μοιραστεί, να «αγκαλιάσει» και να παλέψει από κοινού για μια καλύτερη ζωή, επιλέγει να στοχοποιεί την διαφορετικότητα και να την εκδιώκει, δεν αξίζει να λέγεται ανθρώπινος. Αυτός είναι ο λόγος που αυτές οι κανιβαλιστικές πρακτικές πρέπει να απομονωθούν κι η οικογένεια πρέπει να συνεχίσει να ζει στο σπίτι της, με τους γείτονες της, με τους φίλους της, με τους συγγενείς της, στον τόπο της. Είμαστε πεπεισμένοι πως δεν ευθύνεται η πλειοψηφία του χωριού για αυτά τα αίσχη και πως θα βρεθεί λύση.

Την ίδια στιγμή αξίζει να γίνει λόγος για τις κρατικές ευθύνες που υπάρχουν. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί η ευθύνη ανατροφής ενός παιδιού, πόσο μάλλον με ειδικές ανάγκες, και ειδικά σε συνθήκες πανδημίας να είναι ατομική υπόθεση του γονιού. Το κλείσιμο των σχολείων επέφερε και το κλείσιμο της «ειδικής αγωγής», της «παράλληλης στήριξης» αλλά και των υπόλοιπων δομών που στήριζαν κι απασχολούσαν αυτά τα παιδιά. Σκοπός αυτών των δομών, πέρα από την απασχόληση των παιδιών, είναι η κοινωνικοποίηση τους, η προσπάθεια να εκτονώνουν την δημιουργικότητα τους, τα νεύρα τους, τις σκέψεις τους κτλπ. Όταν αυτή η διαδικασία κόβεται «μαχαίρι» υπάρχουν μεταβολές στην συμπεριφορά του παιδιού που είναι πολλές φορές δύσκολα διαχειρίσιμες. Το κράτος αδιαφόρησε για τις συνέπειες όλων αυτών, αυτό όμως δεν σημαίνει πως κι η κοινωνία πρέπει να αδιαφορήσει. Χρειάζεται άμεση ενίσχυση αυτών τον δομών, όπως χρειάζονται κι άμεσες προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών στο ύψος των πραγματικών μας αναγκών.

Απαιτούμε να υπάρχει συνολικά κρατική ευθύνη για την στελέχωση, αναβάθμιση και λειτουργία των δομών στήριξης, ώστε να καλύπτονται αυτές οι ανάγκες. Είναι τεράστιες οι ευθύνες της κυβέρνησης της Ν.Δ., που με την πολιτική της, όχι απλά δεν στηρίζει αυτές τις δομές, αλλά τις υποχρηματοδοτεί με αποτέλεσμα την αποδόμηση τους.