Ανακοίνωση του σχήματος για τις αθλιότητες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, με αφορμή τις 23 Αυγούστου.

Τίποτα το διαφορετικό δεν περιμέναμε από την φοιτητική παράταξη της κυβέρνησης που θυμήθηκε πριν δύο μέρες να αναπαράγει για ακόμα μια φορά την θεωρία των δύο άκρων. Την ημέρα που η ΕΕ έχει καθιερώσει ως ημέρα μνήμης των θυμάτων σταλινισμού και ναζισμού εξισώνοντας με τον πιο αισχρό τρόπο τα δύο αυτά καθεστώτα. Χαρακτηριστικά μέσα στο συγκεκριμένο ψήφισμα αναφέρονται φράσεις όπως «κοινή κληρονομιά (common legacy) των φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων», «δεν έχει σημασία ποιο καθεστώς τους αφαίρεσε την ελευθερία, τους βασάνισε ή τους δολοφόνησε, για οποιονδήποτε λόγο» παραβλέποντας με μεγάλη ευκολία τις θηριωδίες των ναζί, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα βασανιστήρια και μια σειρά άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και κατά των αδυνάτων.

Σκοπός αυτού να αποκρυφτεί αυτό που τους πονάει περισσότερο. Το γεγονός πως ο Κόκκινος Στρατός κι η πάλη των λαών κατατρόπωσαν το ναζιστικό κτήνος, απελευθέρωσαν τους εβραίους από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι έστειλαν μήνυμα πως υπάρχει κι άλλος δρόμος πέρα από τον ρατσισμό, τον φασισμό, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και το μίσος.

Για την ελληνική πραγματικότητα, αυτό το «Αφισάκι» έρχεται να δώσει συνέχεια στις δηλώσεις της υφυπουργού Εργασίας, Δόμνας Μιχαηλίδου, για τους «ψυχικά νοσούντες» του αντιδικτατορικού αγώνα. Πρόστυχα προσπαθεί να εξισώσει τους χουντικούς, τους ταγματασφαλίτες, τους δωσίλογους, αυτούς που και τα δόντια των ανθρώπων πουλάγανε στους ξένους κατακτητές, με τους κομμουνιστές πατριώτες που πότισαν τα χώματα αυτής εδώ της χώρας με το αίμα τους, για να τα ελευθερώσουν.

Προσπαθεί να μας πείσει η ΔΑΠ κι η κυβέρνηση ότι όσοι απλώσαμε χέρι βοηθείας στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τόσα χρόνια, είμαστε ίδιοι με όσους θέλαν να τους πνίξουν στο Αιγαίο.  Ότι εμείς που φωνάξαμε για τον Παύλο Φύσσα, τον Λουκμάν και πόσους ακόμα που δεν είχανε χαρτιά και δεν μάθαμε ποτέ το όνομα τους, είμαστε ίδιοι με τους δολοφόνους του. Με αυτούς που κάθε δεύτερη μέρα στήνανε καρτέρι στο μετρό και «καθάριζαν την Ελλάδα», με την ανοχή της αστυνομίας και των κυβερνήσεων.

Στον δικό μας σύλλογο ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει φασισμός και τι μπορεί να προκαλέσει το φασιστικό δηλητήριο σε έναν κοινωνικό χώρο όπως το πανεπιστήμιο. Οι μνήμες από τα έργα του φασίστα καθηγητή Γ. Παύλο είναι φρέσκες. Όπως κι η απάντηση που έδωσε ο Σύλλογος φοιτητών και το αντιφασιστικό κίνημα, δεν έχει προλάβει να ξεχαστεί. Μάλλον αυτό για την ΔΑΠ, ήταν σύγκρουση άκρων, το ένα άκρο ένας φασίστας με εξουσία και δύναμη που έκανε μηνύσεις κι έστεινε φασιστικό πυρήνα στην πόλη, και το άλλο άκρο σύσσωμος ο δημοκρατικός κόσμος της πόλης, ο σύλλογος φοιτητών και κύμα αλληλέγγυων ανά την Ελλάδα.

Καθόλου τυχαία βέβαια δεν είναι αυτή η αναφορά της ΔΑΠ και με την όλη συζήτηση που υπάρχει για τα «πανεπιστήμια-κέντρα ανομίας» και την κατάργηση του ασύλου θέλοντας να βάλει στο ίδιο καζάνι τα αριστερά σχήματα και οργανώσεις που παρεμβαίνουν στον χώρο του πανεπιστημίου με τις φασιστικές-εγκληματικές οργανώσεις. Έτσι θέλει να μας πείσει πως το πανεπιστήμιο είναι φωλιά εκκολαπτόμενων τρομοκρατών, οι οποίοι αναπαράγονται με την ανοχή του κράτους, δηλαδή χρησιμοποιώντας το άσυλο.

Και όλα αυτά με ένα και μόνο στόχο. Η κυβέρνηση θέλει να ρίξει λάσπη στους φοιτητικούς συλλόγους, να απονομιμοποιήσει τις συλλογικές διαδικασίες και διεκδικήσεις και να μας πείσει πως όλα αυτά δεν βγάζουν πουθενά. Έτσι θα μπορεί απερίσπαστη και χωρίς αντιδράσεις να αλλάξει οτιδήποτε θέλει στον εκπαιδευτικό κι εργασιακό χάρτη, φέρνοντας την καθημερινότητα και την εργασιακή μας προοπτική σε χειρότερη θέση. Θα μπορεί να πετσοκόβει δημοκρατικά δικαιώματα και να κάνει κουμάντο χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν, παραμόνο στους επιχειρηματίες που εξυπηρετεί. Θέλουν να αποφασίζουν για μας, χωρίς εμάς, κι εμείς να συναινούμε ή να σιωπούμε. Η χαρά στα μούτρα τους, όσο παριστάνουν τα αφεντικά από τα έδρανα της βουλής, προδίδουν την αλαζονεία τους. Η αλαζονεία όμως είναι κακός σύμβουλος.

Ας μην χαίρονται λοιπόν και τόσο πολύ, δεν θα τους κάνουμε το χατίρι. Αυτοί είναι αλαζόνες, εμείς όμως είμαστε αποφασισμένοι.